Park o charakterze malowniczym założono prawdopodobnie w 1 ćw. XIX w, w miejscu wcześniejszych, regularnych ogrodów barokowych. Jego północną i wschodnią granicę wyznaczały rowy wodne; zachodnią – droga do Budziszowa. Centralnym elementem kompozycji była rozległa, regularna polana widokowa o wydłużonym kształcie, usytuowana na osi pałacowej elewacji ogrodowej. Drugą, mniejszą polanę urządzono w zachodniej części parku, z bogatym zestawem drzew na jej obrzeżu (m.in. lipy, buki, platany). Elementem romantycznego kształtowania otoczenia rezydencji był rozbudowany system rowów wodnych, zasilających trzy niewielkie stawy, rozmieszczone w różnych częściach parku. W l. 60. XIX w. założenie parkowe przekształcono w stylu krajobrazowo – naturalistycznym, adaptując na cele spacerowe sąsiednie tereny leśne, w kierunku północnym i zachodnim, wytyczając drogi połączone ze ścieżkami parkowymi poprzez mostki i kładki przerzucone nad granicznymi rowami. Wzbogacono także znacznie drzewostan parkowy, sadząc nowe drzewa w niewielkich skupinach lub pojedynczo na obrzeżu polan oraz wzdłuż niektórych dróg. Ok. 1900 r. wprowadzono sadzone grupami iglaki. Założono też aleję kasztanowo-lipową poprowadzoną od drogi do Budziszowa, przez tereny leśne w kierunku północno-zachodnim, po południowej stronie której, urządzono w lesie, zachowane do dziś, mauzoleum księcia Franza Waldersee († 1903) i innych członków rodu, z komorami grobowymi, przykrytymi kamienną płytą nagrobną. Innym elementem upamiętniającym księcia był obecnie niezachowany pomnik ku jego czci, ustawiony w sąsiedztwie pałacu, w formie kotwicy leżącej na prostopadłościennym postumencie opatrzonym inskrypcją.
[za:] Studium wartości kulturowych gminy Kostomłoty, Online: